ผู้ป่วยที่เป็นโรคหลอดเลือดหัวใจมักแสดงความสามารถในการทำงานลดลง คุณภาพชีวิตต่ำ และเพิ่มความเสี่ยงต่อเหตุการณ์เกี่ยวกับหลอดเลือดหัวใจและการเสียชีวิตตามมา" เจนนิเฟอร์ แอล. รี้ด หัวหน้าทีมวิจัย แผนกสรีรวิทยาการออกกำลังกายและห้องปฏิบัติการสุขภาพหัวใจและหลอดเลือด การเดิน แผนกการป้องกันโรคหัวใจและหลอดเลือดอธิบาย การฟื้นฟูสมรรถภาพ, สถาบันหัวใจแห่งมหาวิทยาลัยออตตาวา; คณะแพทยศาสตร์; และ School of Human Kinetics คณะวิทยาศาสตร์สุขภาพ มหาวิทยาลัยออตตาวา ออตตาวา ON แคนาดา ผู้วิจัยเปรียบเทียบผลกระทบที่ยืดเยื้อของการฟื้นฟูสมรรถภาพ 12 สัปดาห์กับ 1) การฝึกเป็นช่วงความเข้มข้นสูง; 2) การฝึกต่อเนื่องแบบเข้มข้นปานกลางถึงหนัก; และ 3) การเดินแบบนอร์ดิก เรื่อง ความสามารถในการทำงาน คุณภาพชีวิต และอาการซึมเศร้าในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ ผู้ป่วยหนึ่งร้อยสามสิบคนได้รับการสุ่มให้เข้าร่วมการฝึกอบรม 12 สัปดาห์ในกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งจากสามกลุ่มตามด้วยระยะสังเกต 14 สัปดาห์ แม้ว่าโปรแกรมการออกกำลังกายทั้งหมดจะปรับปรุงอาการซึมเศร้าและคุณภาพชีวิตให้ดีขึ้น แต่ความสามารถในการใช้งานที่ดีขึ้นนั้นยิ่งใหญ่ที่สุดหลังจากการเดินแบบนอร์ดิก (+19%) เมื่อเทียบกับการฝึกแบบหนักสลับเบาเป็นช่วงๆ (+13%) และการฝึกแบบต่อเนื่องที่มีความเข้มข้นระดับปานกลางถึงหนัก ( +12%). "นี่คือการค้นพบที่สำคัญเนื่องจากความสามารถในการทำงานต่ำจะทำนายความเสี่ยงที่สูงขึ้นของเหตุการณ์หัวใจและหลอดเลือดในอนาคตในผู้ที่เป็นโรคหลอดเลือดหัวใจ" ดร. รี้ดกล่าว "การเดินแบบนอร์ดิกทำให้กล้ามเนื้อแกนกลางลำตัวท่อนบนและท่อนล่างเคลื่อนไหวไปพร้อมกับลดความเครียดที่ข้อเข่า ซึ่งอาจส่งผลให้สมรรถภาพในการทำงานดีขึ้น" Tasuku Terada, PhD, ห้องปฏิบัติการสรีรวิทยาการออกกำลังกายและสุขภาพหัวใจและหลอดเลือด, กองการป้องกันหัวใจ การฟื้นฟูสมรรถภาพ, University of Ottawa Heart Institute, ออตตาวา, ON, แคนาดา "การศึกษานี้มีความแปลกใหม่ตรงที่เปรียบเทียบผลต่อเนื่อง (เช่น 14 สัปดาห์หลังจากเสร็จสิ้นการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจและหลอดเลือด) ของโปรแกรมการออกกำลังกายต่างๆ ที่สามารถรวมเข้ากับการออกกำลังกายประจำวันได้อย่างง่ายดาย เมื่อกำหนดการออกกำลังกายสำหรับผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจ ผู้ป่วย ควรพิจารณาตามความชอบ การค้นพบของเราอาจส่งผลต่อการดูแลผู้ป่วยโดยการให้ทางเลือกในการออกกำลังกายตามความสนใจและความต้องการของพวกเขา" เขากล่าวสรุป